Rozważanie:

Ewangeliczna scena z kobietą pochwyconą na cudzołóstwie to jedno z najbardziej poruszających spotkań miłosierdzia i prawdy. Jezus nie zaprzecza grzechowi, nie mówi, że go nie było – ale pokazuje zupełnie inny sposób patrzenia na człowieka niż ci, którzy przyszli z kamieniami w rękach.

Faryzeusze przyprowadzają kobietę nie po to, by jej pomóc, ale by wykorzystać ją jako narzędzie w swojej walce przeciw Jezusowi. Ona dla nich nie jest osobą – jest przypadkiem, pretekstem, problemem. Jezus odwraca tę perspektywę. On nie odpowiada natychmiast. Schyla się i pisze po ziemi. Cisza Jezusa mówi więcej niż ich krzyki – pokazuje, że najpierw trzeba zobaczyć człowieka, zanim wyda się sąd.

A potem padają te słynne słowa: „Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem.” I zapada milczenie – tym razem w ich sercach. Zaczynają odchodzić – może po raz pierwszy naprawdę patrzą w siebie.

W końcu zostaje tylko Jezus i kobieta. Nikt nie rzucił kamieniem. Nikt nie pozostał, by sądzić. I Jezus mówi: „Ja ciebie nie potępiam. Idź i odtąd już nie grzesz.” To nie przyzwolenie na grzech, ale zaproszenie do nowego życia. Miłosierdzie nie unieważnia prawdy, lecz daje siłę, by prawda nie przygniotła człowieka, tylko go przemieniła.

W Wielkim Poście jesteśmy jak ta kobieta – stajemy przed Jezusem ze swoimi winami, lękami i wstydem. Ale On nie chce nas zawstydzić. Chce nas podnieść. Nie kamieniem, ale miłością leczy nasze serca.

Czy pozwalam Mu na to? Czy potrafię tak spojrzeć na drugiego człowieka – nie jak na problem, ale jak na osobę, którą Bóg pragnie ocalić? Czy potrafię uznać własny grzech, zanim osądzę kogoś innego?

W tej Ewangelii Jezus uczy nas, czym naprawdę jest sprawiedliwość Boża – to sprawiedliwość przeniknięta miłością. To droga, którą warto pójść w czasie Wielkiego Postu.